وقتی هالیوود علیه مردم آمریکاست و فرهادی هم علیه مردم ایران، «اسکار» باید هم به «فروشنده» برسد

<<ترامپ یار اصلی فرهادی در کسب جایزه اسکار بود>>؛ این تیتر بسیاری از رسانه های انگلیسی زبان درباره جایزه ای بود که بامداد امروز به <<فروشنده>> اهدا شد؛ جایزه ای که به جای کارگردان این فیلم به نمایندگان <<ایرانی - آمریکایی>> او اهدا شد.

اينكه اسكار يك جايزه سياسي ـ سينمايي است، چيزي پوشيده و مكتومي نبوده است كه الان و بواسطه اینگونه اهدای جایزه به اصغر فرهادی عيان شده باشد. حتي زماني هم كه روشنفكران وطني همه تلاش خودشان را تجميع كرده بودند تا بگويند جدایی اصغر فرهادي به خاطر ويژگي هاي هنري اش لايق اين جايزه شده، باز هم براي آنها كه فيلم را ديده بودند چندان قابل پذيرش نبود.

امسال هم شرایطی مهیا شد تا دموکرات های آمریکا برای انتقام گرفتن از رقیب سیاسی خود، دست یک کارگردان ایرانی - البته نمایندگان او - را به مجسمه طلایی اسکار برسانند.

نویسنده سایت <<پلی لیست>> خطاب به اعضای آکادمی اسکار نوشت: <<فرهادی نمی تواند به اسکار بیاید پس در حمایت از آزادی هنری به <<فروشنده>> رای بدهید. از این فرصت، هوشمندانه بهره ببرید.>>

<<هالیوود ریپورتر>> هم که یکی از نشریات معتبر سینمایی است، شب پیش از برگزاری مراسم اسکار نوشت: <<فروشنده به عنوان فریاد اعتراض هالیوود علیه ترامپ، در آستانه بردن جایزه اسکار است.>>

حتی شهردار لندن هم که از مخالفین جدی رئیس جمهور آمریکا محسوب می شود، دست به یک اقدام بی سابقه در انگلستان زد و فیلم فروشنده را در میدان اصلی این شهر برای عموم به نمایش گذاشت.

البته برای اثبات چندین باره سیاسی بودن این جایزه به ظاهر سینمایی، حتی نیازی نیست به وقایع امسال رجوع کرد.ميزانسن اسكار چند سال پیش با اهداي جايزه ي بهترين فيلم به <<آرگو>>، پيام ويدئويي همسر اوباما و اعلام نام اين فيلم توسط او و نيز توهين مستقيم كارگردان اين فيلم - <<بن افلك>>- به كشورمان در سخنراني بعد از دريافت جايزه اش، به قدري گل درشت چيده شده بود که هرگونه شکی را در این زمینه از میان برد.

با در نظر گرفتن همه موارد فوق، باید اینگونه نتیجه گرفت که هالیوود اساسا نماینده <<یک درصدی ها>> در جامعه آمریکاست و اصلا جای تعجب ندارد که همراهی و همدلی عمیقی با اصغر فرهادی که او هم نماینده <<یک درصدی ها>> در جامعه ایران است، نشان دهد.

البته می توان همه این موارد را نادیده گرفت و آنها را تصادفی دانست. می توان اعطای جوایز زیاد به سیاه پوستان در اسکار - که سال گذشته به نژادپرستی متهم شده بود - را تصادفی دانست؛ همانطور که انتخاب یک مسلمان سیاه پوست که اتفاقا در یک فیلم، نقش فردی همجنسباز را بازی می کند، تصادفی است؛ همانطور که فیلم سوئدی <<مردی به نام اوه>> ساخته هانس هولم که اکثر جوایز سینمایی امسال را دریافت کرده بود، کاملا تصادفی کنار زده شد تا اسکار به <<فروشنده>> برسد.

حتی می توان خود را به ندیدن زد و خوشحالی خواهر امیر قطر، سرمایه گذار فیلم فروشنده از دریافت اسکار را هم کاملا تصادفی دانست؛ جایی که <<شیخه المیاسه بنت حمد بن خلیفه آل ثانی>> دراینستاگرام شخصی خودنوشت: <<افتخار می کنم که به عنوان اولین بنیاد سینمایی عربی، در سه سال متوالی 44 بار نامزد اسکار شدیم و امشب برای فیلم #فروشنده اسکار بهترین فیلم خارجی را گرفتیم.>>

مراسم اسکار امسال که به اذعان رسانه های آمریکایی طی یک فرآیند کاملا سیاسی به پایان رسید اما این مساله منحصر به امسال یا پارسال نیست؛ بلکه اساسا ذات این جشنواره سینمایی، توجه به مفاهیم سیاسی و نه هنری است؛ حالا می خواهد یکبار در عدم توجه و اعتنا به یک اثر هنری برجسته باشد و یا یکبار در قالب اعطای جایزه به یکی از ضعیف ترین فیلم های کارنامه هنری اصغر فرهادی ظاهر شود.