گذشته از اظهارات چندباره زیگمار گابریل معاون آنگلا مرکل مبنی بر اینکه <<تهران برای عادی سازی روابط با برلین، باید اسرائیل را به رسمیت بشناسد>>، آش پسابرجام آنچنان شور شد که چندی پیش <<اسرائیل هیوم>> با بررسی محتوای کتب درسی ایران و اشاره به وجود اعتقادات اسلامی ازجمله شهادت طلبی در آن ها، با گستاخی تمام عنوان نمود که <<یک توافق سازنده با روحانیون، نیازمند تغییر اساسی کتاب های درسی، راهبردها و تاکتیک هاست. توافقی بدون چنین تغییراتی، می تواند شمارش معکوس برای آغاز اولین جنگ اتمی را شروع کند.>>

گذشته از اظهارات چندباره زیگمار گابریل معاون آنگلا مرکل مبنی بر اینکه <<تهران برای عادی سازی روابط با برلین، باید اسرائیل را به رسمیت بشناسد>>، آش پسابرجام آنچنان شور شد که چندی پیش <<اسرائیل هیوم>> با بررسی محتوای کتب درسی ایران و اشاره به وجود اعتقادات اسلامی ازجمله شهادت طلبی در آن ها، با گستاخی تمام عنوان نمود که <<یک توافق سازنده با روحانیون، نیازمند تغییر اساسی کتاب های درسی، راهبردها و تاکتیک هاست. توافقی بدون چنین تغییراتی، می تواند شمارش معکوس برای آغاز اولین جنگ اتمی را شروع کند.>>

یعنی اگر تا پیش از این انرژی صلح آمیز هسته ای بهانه ای برای تهدید اتمی علیه ایران بود، از این به بعد گفتمان شهادت طلبی، عاشورا، ولایت و مهدویت بهانه دشمن برای تهدید ملت ایران خواهد بود.

در چنین شرایطی اگر بنا باشد با راهبرد ژنرال های دیپلماسی و اساتید روشنفکر پیش برویم، باید تجربه هسته ای را این گونه تکرار کنیم که: مکتب شهادت به چه درد می خورد، آن را از کتاب ها حذف کنیم... دشمنی با اسرائیل برای ما خیلی هزینه داشته... بودجة خود را به جای عرصة دفاعی صرف اقتصاد کنیم تا همچون ژاپن با اقتصاد توسعه یافته، کمر دشمن را بشکنیم... و سیاقی به همین منوال...

اما چشم بینا و عقل سلیم، مبتنی بر تجربه و تعقل حکم می کند که وقتی در برابر دشمن یک قدم عقب بنشینی، دشمن تو یک قدم به پیش می آید و آن قدر پیشروی می کند تا جان تو را بستاند.

حکایت این روزهای ما حکایت جماعتی است که خرمشهر دیپلماسی(انرژی هسته ای) را در ازای سیاست <<زمین بدهیم تا زمان بگیریم>> به ثمن بخس تقدیم دشمن کرده ایم. اکنون ساده انگاری است اگر گمان ببریم که دشمن در وصف مرام و معرفت ما و لبخندهای ظریف مان، مدیحه سرایی کرده و اهواز و اصفهان را تهدید نخواهد کرد. حکایت نیروهای انقلابی با اساتید از فرنگ برگشته و ژنرال های سیاسی-اقتصادی، حکایت این گفتگوی فیلم دوئل است که گفت:

- راسته که میگن مملکت افتاده دست بچه ها.

- ها کاکا، اگر دست گنده ها بود که الان عراقیا کنار زاینده رود، <<لب کارون>> می خوندن...

و ما اکنون با دست فرمان ظریف ژنرال های فرنگ رفته به اینجا رسیده ایم که صهیونیست ها کنار زاینده رود، <<لب کارون>> می خوانند و همة داشته ها و اعتبارات ما را زیر سوال می برند.

خدا رحمت کند امام بزرگوار ما را که فرمود: آنهایی که خواب آمریکا را می بینند خدا بیدارشان کند.